مسعود رضايي بياره
چشم دنا
خدا حافظ اي روزهــــاي سپيد
خدا حافظ اي صبـحـــگاه اميـــد
خدا حافظ اي روزهــــاي سياه
خدا حافظ اي جلوه‌ي صبحگاه
خدا حافظ اي لحظه‌هاي درنگ
خدا حافظ اي آسمـــان قشنگ
خدا حافظ اي اشك شور آفرين
خدا حافظ اي نغمـــه‌ي دلنشين
خدا حافظ اي ٱتش سينه سوز
خدا حافظ اي لحظه‌ي دلـفروز
خدا حافظ اي ناله‌ي نيمه شب
خدا حافظ اي گريه‌ي بي سبب
خدا حافظ اي سرو سايه فكن
زدي آتش آخـر به گلزار من
ببين آتشي را كـه افــروختي
چو پروانه‌ام بال و پرسوختي
تماشا كــن اين بــاغ در آتشم
تماشا كن اين شعله‌ي سركشم
خـدا حافظ اي اختـــر تــابناك
تو بر آسماني و من زير خاك
چه شبها كه با تو سخن گفته‌ام
بنـــاليــدم از حـــــــال آشفته‌ام
شنيدي بسي هاي و هــوي مرا
غزل خـــواني و گفتگوي مرا
سخن گفتم از مهر و كين جهان
سخن گفتم از باغ و جور خزان
سخن گفتم از گـــردش روزگـار
سخن گفتم از چرخ وارونه كار
به خاك من اي ماه گاهي بتاب
تو بودي انيس مـن اي ماهتاب
چو بر تربت خاك من بگذري
مـــرا گاه گاهـــي به ياد آوري
به يـــاد آور اي اختر دلــفروز
كه بوي وفـــا آيد از مــا هنوز
اگر چه تنم زير خـــاك آرميد
گل حسرت از خاك ما بر دميد
هنوز بوي مهر آيد ازخاك مــن
بتابد دل از سينه‌ي چـــاك من
به كــوه دنــا هـر شبي تافتي
در آنجايم اي مـــاه نـــا يـافتي
ز اشكت گـُل لالـــه را آب ده
به يك بوسه گيسوي او تاب ده
بسي بوسه بر روي آلالــه زن
به گرد سرش خرمن هاله زن
كه او وامـــدار نـگاه مـن است
شكفته گـُل اشك و آه من است
شنيدي اگر سهره خواند غزل
گــرفته گـُل لالــه را در بغل
برايش بسي مهربانـــي بكن
مـرا بين و پــرتو فشاني بكن
گُل لاله چشم دنـــاي مـن است
دنا جلوه‌ي اشك هاي من است
آدرس