مسعود رضايي بياره
اشك و عشق
مـن نــاز او خــريدم او دل خـريــــده از مـن
مـن دل بـه او سپردم او دل بـريــده از مـن
بُــردم سبـو بــه آب و آب آمـد و سبـو بُـــرد
پايش به دل كشيدم ، دل پـا كشيده از من
آيــا كسي شنيده ، صيــدي كند صيــادي ؟
تا او رميده بـا او دل هــم رمـيــده از من
هــر دم كني به لــوني ما را ملامت اي دل
مـن مهر از او نـديدم او كـم نـديـده از مـن
من اشك عــاشقانه بــر پـــاي او چـــكيدم
او خنده زد به عشق و اشك چكيده از من
در عشوه‌ي خطابـي گـاهــي عتـابي از او
تا هفته هــا مــلامت رنــــگ پــريـده از من
مـــن لاي دل نهـــادم خـــط گــرفته از وي
وي پــــاره پـاره كــرده خــط رسيده از من
بــا نــاز دلبرانـه ، گــاهــي نـگاهــي از او
از چشم او سرودن تا هـــر سپيـده از مــن
حــرفــي شنيدن از او گاهـي به مهربـاني
تـا نيمه شب سرودن شعر گــــزيده از مــن
با من هر آنچه خواهي اي دل تو مي نمايي
در اين ميــانه واهي گـاهي عقيــده از من
آدرس