مسعود رضايي بياره
دعاي باران
آري ، دلــم گــرفتـه چنـدي بــراي بـاران
دارد هــواي چشمم ، حــال و هـواي بـاران
كي ديده مـي گشاييم اي غنچه‌‌هاي تشنه
از خـواب صبحگاهي ، با بـوسه‌‌هاي بـاران
پــروانـه ي خيـــالم از شوق مــي گشايـــد
در جنــــگل خيـــالت ، پـــر لابـــلاي بــاران
اي كــاش وا نمايم ، چشمان عــــاشقم را
در گوش من بپيچد ، صبحي صداي باران
عاشقتر از هميشه از پشت شيشه خـوانم
نـم نــم ترانـه‌اي را ، با نغمه هـاي بــاران
اشكم فـــرو بريــزد ، در كـوچه پــا بگيرد
موسيقي نـــگاهم ، با رقص پــاي باران
گاهي بخواند از دل بــاران بــرايم از غم
گاهي بخوانم از دل شعري بــراي باران
گاهي به جاي چشمم باران بگريد از غم
گاهـــي ببارم از دل اشكي بجــاي باران
خيلــي دلــم گرفته ، اي ابـــرهـا بخوانيد
تا وا كنم دلــم را ، با هـــاي هــاي باران
دلتنـگ يـك چــكامـه ، از ابــر صبحـگاهم
امشب اگــر ببيند ، مــا را خـــداي بـاران
گفتي كــــه آه عــاشق در آسمان بگيرد !
اي لالــه ها بخوانيد ، امشب دعاي باران
اشعار تـر رضايــــي ، بر لــوح دل نشيند
دارد هواي شعرت صبح و صفاي بـاران
آدرس